Στις παρακάτω εικόνες βλέπεις δύο εργοστάσια παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας. Και συγκεκριμένα το υδροηλεκτρικό, που χρησιμοποιεί το νερό που πέφτει από ψηλά και το θερμοηλεκτρικό, που χρησιμοποιεί τη χημική ενέργεια του λιγνίτη. Στα τελευταία είναι δυνατόν να χρησιμοποιούμε και άλλα καύσιμα υλικά όπως το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο.
Φυσικά τα εργοστάσια που λειτουργούν με υδατόπτωση μολύνουν πολύ λιγότερο το περιβάλλον από ότι αυτά που χρησιμοποιούν λιγνίτη.
Στην Ελλάδα θερμοηλεκτρικά εργοστάσια υπάρχουν στη Δράμα, στηνΠτολεμαΐδα(κυρίως), στο Αμύνταιο, στην Ελασσόνα, στη Μεγαλόπολη, στηνΚομοτηνή, στη Ρόδο και στο Ρέθυμνο.
Τα εργοστάσια αυτά χτίστηκαν κοντά στα λιγνιτωρυχεία, φυσικά κυρίως για λόγους οικονομίας(κόστος μεταφοράς καυσίμου) αλλά και για να περιοριστούν οι ρύποι των εργοστασίων στις πόλεις.
Ο λιγνίτης παρόλο που μοιάζει αρκετά με τα ξυλοκάρβουνα, που χρησιμοποιούμε στην καθημερινή ζωή, έχουν αρκετές διαφορές. Συγκεκριμένα ο λιγνίτης έχει πολύ μεγαλύτερη θερμαντική απόδοση, δηλαδή παράγει μεγαλύτερες ποσότητες θερμότητας όταν καίγεται γι αυτό και τον χρησιμοποιούμε κυρίως στη βιομηχανία ενώ τα ξυλοκάρβουνα στην καθημερινή ζωή(σόμπες, ψησταριές).
Τα ξυλοκάρβουνα παρασκευάζονται τεχνητά, με θέρμανση μικρών λόφων από ξύλα που σκεπάζονται με φύλλα και χώμα, ώστε να θερμαίνονται σε περιβάλλον με λίγο οξυγόνο και αέρα. Έτσι τα ξύλα απανθρακώνονται και σχηματίζονται τα ξυλοκάρβουνα.
Ενώ οι ορυκτοί άνθρακες προέρχονται από το υπέδαφος, τα ξυλοκάρβουνα κατασκευάζονται τεχνητά.
Ο καρβουνιάρης (ο παραγωγός του ξυλοκάρβουνου) τοποθετεί τα ξύλα όρθια δημιουργώντας ένα μικρό λόφο που στην κορυφή του έχει μια τρύπα.
Στη συνέχεια σκεπάζει το λόφο με χώμα και άχυρα, ανοίγει τρύπες στα πλάγια και στο τέλος βάζει φωτιά από το άνοιγμα της κορυφής.
Η φωτιά σιγοκαίει για μέρες ώσπου τα ξύλα να γίνουν κάρβουνα. Αυτά συσκευάζονται σε
τσουβάλια και διοχετεύονται στην αγορά.
